The Lighthouse (2019) เข้าฉาย 16 มกราคมนี้ ที่ House สามย่าน
• เป็นหนังที่พูดตรง ๆ ว่าคงไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้กำกับต้องการจะสื่อทั้งหมดแน่ ๆ โดยเฉพาะเมื่อมันเกี่ยวกับความเชื่อตำนานพื้นเมืองต่าง ๆ ของท้องทะเล
• แต่ถ้ามองว่าหนังมันได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่องจริงของโศกนาฏกรรมประภาคารช่วงพายุถล่ม มันก็พอจะเข้าใจมุมหนังแบบที่เราคิดได้อยู่
• ประภาคารกลางทะเลเป็นสัญลักษณ์ความโดดเดี่ยวกัดกินมนุษย์ยามเปลี่ยวร้างห่างไกลผู้คนอยู่แล้ว พอบวกกับความไม่มั่นคงในจิตใจของตัวเองที่มีภาพหลอนมากระตุ้นตลอดเลยทำให้ตลอดการดูมันสั่นประสาทจริง ๆ
• การแสดงของ วิลเลม เดโฟ คือสุดขีด โดยเฉพาะฉากร่ายยาวเป็นชุดแบบไม่กระพริบตา เช่นเดียวกับโรเบิร์ต แพตทินสัน ที่แม้จะรุ่นเล็กกว่าแต่สามารถขึ้นชกประชันกับเดโฟได้สบาย
• หนังถ่ายขาวดำสัดส่วน 1.19:1 แทบจะเป็นจตุรัส บีบให้พื้นที่แคบอยู่แล้วยิ่งแคบจนน่าอึดอัดยิ่งขึ้นไปอีก แถมยังใช้เลนส์จากยุค 30's มาถ่ายด้วยฟิล์ม Double-X 5222 ที่ทำให้การถ่ายต้องเพิ่มแสงหนัก ๆ หนักขนาดที่ว่าเหลือแสงไฟโฟกัสแค่ไม่กี่จุดของภาพ
• หนังได้เข้าชิงออสการ์สาขากำกับภาพยอดเยี่ยม เป็นการเข้าชิงครั้งแรกของ Jarin Blaschke ที่เคยถ่าย The Witch มาแล้ว (หลับสนิท)
-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-\-
สิ่งหนึ่งที่ยอมรับในฝีมือของ โรเบิร์ต เอ็กเกอร์ส คือเขาน่าจะเป็นความหวังใหม่ของหนังเขย่าขวัญได้ตามที่คนยกย่อง การหยิบเรื่องผู้ดูแลประภาคาร 2 คน มาเล่าในเชิงจิตวิทยาผสมด้วยความเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ แล้วออกมากดดันสั่นประสาทได้ขนาดนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่ ๆ ส่วนตัวเป็นคนไม่ได้อินกับเรื่องโพรมีธีอุส/นางเงือก/โพไซดอน/คำสาป บลาๆๆ ก็ยังรู้สึกว่าหนังเล่าส่วนความตึงเครียดระหว่างคนมีอำนาจมากกว่า (Willem Dafoe) กับคนเป็นลูกมือ (Robert Pattinson) ได้เข้มข้นจนเชื่อว่าภายใต้สถานการณ์บนประภาคารเช่นนั้นสามารถพลิกผันสร้างความบ้าคลั่งได้ถึงระดับที่เห็น
.
โดยปกติแล้วประภาคารกลางทะเลถูกหยิบยกเป็นสัญลักษณ์แทนความโดดเดี่ยวห่างไกลผู้คน ความเปลี่ยวร้างสามารถกัดกินวิญญาณมนุษย์โดยมีตัวเร่งเป็นทั้งความกดดันจากหน้าที่ความรับผิดชอบ และภัยธรรมชาติอย่างพายุที่กระหน่ำเข้ามาไม่ให้ได้พัก ถ้าจิตใจไม่เข้มแข็งพอก็อาจถูกกัดกร่อนจนสติแตกได้เหมือนกัน ซึ่งตัวละครของ โรเบิร์ต แพตทินสัน เป็นหนึ่งในชายหนุ่มที่หวาดระแวงและวิตกกังวลจนสะท้อนความไม่มั่นคงของตัวเองออกมาผ่านภาพเหนือจริงต่าง ๆ ทั้งนางเงือกที่เป็นตัวแทนของแรงกระตุ้นทางเพศในเชิงแฟนตาซี, ความเชื่อเรื่องคำสาปที่สั่นคลอนความไม่เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติของเขา เมื่อจมดิ่งหรือเครียดมันก็ย้อนกลับมากระตุ้นให้จิตใจเอนเอียงไปเชื่อว่าคำสาปมีจริง, ความสงสัยใคร่รู้เรื่องหอคอยทำให้เขาจินตนาการถึงความลับแปลกปลอม, และยังส่งผลถึงความไม่ไว้ใจสิ่งที่หัวหน้าตัวเองเล่าออกมา จนเก็บมามโนถึงสาเหตุการหายไปของลูกน้องคนเก่า ซึ่งไม่น่าแปลกใจที่เขาจะระแวงในเมื่อเรื่องเล่าถึงขาเป๋ยังเล่าออกมาแต่ละครั้งไม่เหมือนกันเลย
.
หนังมันพาคนดูอย่างเราไปไต่ระดับความตึงเครียดได้อย่างเข้มข้น ผู้กำกับใช้หลากหลายเทคนิคในการบีบคนดูให้อึดอัด แน่นอนว่าการจำกัดภาพให้เป็นจตุรัสแทนที่จะเป็นจอกว้างแบบสมัยนิยมก็รบกวนการดูได้แล้ว, ไหนจะโคลสอัพให้เห็นการใช้อำนาจผ่านคำสั่งและแววตาดุดันชวนผวาถ้าต้องอยู่ใกล้, มีทั้งการใช้เสียงหวีด ๆ ดังกว่าปกติรบกวนโสตประสาทได้เป็นอย่างดี, มีภาพเหนือจริงและภาพจริง อย่างเช่นนกนางนวลชวนหวาดวิตกแทรกเข้ามาเสมอ, แล้วการแสดงของทั้งคู่ในหลายฉากมันก็บ้าคลั่งหรือชวนหวาดระแวงจนทุกอย่างในหนังดูไม่น่าไว้วางใจ ซึ่งพอเจอติดกันรัว ๆ มันเลยมีความอึดอัดอยู่ อันเป็นสิ่งที่หนังชักจูงเราให้เชื่อได้ว่าในสถานการณ์เฝ้าประภาคารห่างไกลผู้คนแบบนี้ มีแรงกระตุ้นมากมายที่ทำให้คนระเบิดความเครียดในตัวออกมาอย่างที่เห็น
Director: Robert Eggers (ผู้กำกับ The Witch)
screenplay: Robert Eggers, Max Eggers
Genre: drama, fantasy, horror
7.5/10
#หนังโปรดของข้าพเจ้า
